به گزارش گروه سیاسی فرهنگ نیوز، روحانی در نهمین سفر استانی خود و در اجتماع مردم زنجان گفت: «ما تابع همان حسینی(ع) هستیم که توبه حر را هم قبول کرد... من در جامعه کسی را نمی‌شناسم که گناهی بالاتر از گناه حر مرتکب شده باشد و (هیچ) عظیم‌الشأنی را در تاریخ بعد از پیامبر(ص) و امام علی(ع) جز اباعبدالله‌الحسین(ع) نمی‌شناسم که در برابر سری که حر برایش خم کرد، گذشت کرده و او را در آغوش کشیده باشد.»

در اینکه اظهارات رئیس جمهور در نقل قول از یک واقعه تاریخی و بازتاب روحیه بخشش و بزرگواری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) صادق بوده اند شکی نیست اما وجه اشتراک بیان این سخنان از سوی روحانی در موقعیت زمانی فعلی سوالی است که البته یافتن پاسخ آن نیز چندان سخت نیست و تنها کافی است نگاهی گذرا بر اتفاقات چند ماه گذشته فضای سیاسی کشور داشته باشیم: نامه تهدید آمیز علی مطهری به روحانی و درخواست برای رفع حصر سران فتنه، آغاز فعالیت اصلاح طلبان برای انتخابت آتی مجلس و حتی ریاست جمهوری با محوریت سران فتنه، تحت فشار قرار گرفتن روحانی از سوی اپوزسیون و رسانه های بیگانه و معاند برای رفع حصر سران فتنه و اینکه نباید فراموش کنیم رسانه های موسوم به جنبش سبز با این امید در حمایت از حسن روحانی (در روزهای انتخاباتی ریاست جمهوری یازدهم) قد علم کردند که او رفع حصر موسوی و کروبی را در دستور کار خود قرار دهد.

حال که وجه اشتراک سخنان روحانی با سران فتنه عیان گردید باید بررسی نمود و دید چه وجوه اشتراکی بین «حر» و «سران فتنه» وجود دارد که دکتر روحانی رئیس جمهور کشورمان حاضر شده با این قیاس زمینه را برای بخشش آنها فراهم نماید.

* حر هیچ‌گاه به جنگ با امام حسین (ع) برنخواست

یکی از نکاتی که در مورد حر بن یزید ریاحی بسیار روایت شده این است که ایشان پیش از آغاز جنگ ندای یاری فرزند پیامبر را لبیک گفت و به سپاه امام حسین(ع) پیوست. درنتیجه او هیچگاه به جنگ با فرزند علی ابن ابیطالب بلند نشد و هیچ هتک حرمتی به جایگاه ایشان نداشت. ماجرای توبه حضرت حر در تاریخ اینگونه آمده است: «وقتی امام حسین(ع) در روز عاشورا پس از موعظه های بسیار، فریاد برآوردند که: "اما مِنْ مُغیثٍ یغیثُنا لِوَجْهِ اللَّهِ تَعالى؟ اما مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ (آیا فریادرسی هست که به فریاد ما رسد و از خدا جزای خیر بطلبد؟ و آیا کسی هست که شرّ این قوم را از حرم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم باز دارد؟!) بدن "جناب حر" شروع به لرزیدن گرفت و اشک از چشمانش جاری شد. به سمت ابن سعد رفت و با او بگومگویی کرد اما دید که سپاه عهدشکن کوفه، تنها برای جنگ با فرزند زهرای مرضیه(س) به کربلا آمده است. اینگونه بود که به بهانه ای، اسبش را زین کرد و به سمت سپاه امام حسین(ع) به راه افتاد. در حالی که دست بر سر نهاده بود می‌گفت: "اللَّهُمَّ الَیْکَ انبْتُ فَتُبْ عَلَىَّ فَقَدْ ارْعَبْتُ قُلُوبَ اوْلِیائِکَ وَأوْلادِ بِنْتِ نبِیِّکَ (بار خدایا به سوی تو بازگشته‌ام، توبه مرا بپذیر که من رعب و وحشت در دل دوستان تو و فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم افکند.) خدمت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) آمد و با حالتی عجیب توضیح داد که هرگز نمی پنداشت این قوم سر جنگ با ایشان داشته است و از غریب کربلا درخواست کرد تا توبه اش را بپذیرد و... (ابن عثم، الفتوح؛ مقتل للخوارزمی و...) اینجا بود که امام حسین(ع) فرمود: خدا توبه ات را می پذیرد...»

مرروی بر ماجرای توبه «حضرت حر» به خوبی نشان می دهد که ایشان نه تنها مسیر خود را تغییر دادند و قصد حضور در سپاه اباعبدالله(ع) را کردند بلکه در این زمینه با عمرسعد نیز به بگومگو پرداخت و پس از آنکه از تغییر مسیر آنها ناامید شد شخصا مسیر توبه را در پیش گرفت و هیچ‌گاه به جنگ با فرزند علی(ع) برنخواست و در رکاب سید الشهدا(ع) به شهادت رسید.

از سوی دیگر ماجرا در قبال سران فتنه کاملا برعکس است. به عبارت دیگر علاوه بر اینکه موسوی و کروبی هیچ تلاشی برای آرام سازی جو جامعه و خاموش شدن اعتراضات انجام نداند بلکه خودشان نیز چندین بار شخصا در جمع معترضین حاضر شده و یا با انتشار بیانیه های آشوب طلبانه در آتش معرکه دمیدند؛ درحالی که از خواص و مسئولین پیشین جمهوری اسلامی بوده و به روند انتخابات و عدم امکان تقلب به خوبی آگاه بودند.

* توبه پس از محاربه چه حکمی دارد؟

یکی از نکات دیگری که در ماجرای «توبه حر» به وضوح دیده می شود و مهر تاییدی بر «مع الفارق» بودن قیاس سران فتنه با حر ابن ریاحی می زند این است که توبه پس از محاربه و قبل از آن از احکام و حدود مجزایی برخوردارند.

مرحوم راغب در مفردات می گوید (التوب ترک الذنب علی اجمل الوجوه و هو ابلغ وجوه الاعتذار) توب ترک گناه به بهترین وجه و آن رساترین و گویاترین شکل از اشکال مختلف پوزش خواهی است.

قانونگذار در مواد 98 و 137و 156و 162 و بند 5 ماده 217 به ترتیب توبه زنا کار و شرابخوار و مرتکبین لواط و مساحقه و سارق را بشرطی که قبل از ادای شهادت شهود صورت پذیرد مسقط حد دانسته است و در ماده 211 میگوید: «هرگاه محارب و مفسد فی الارض قبل از دستگیری توبه کند حد ساقط میشود و اگر بعد از دستگیری توبه کند حد ساقط نمیشود.»

اگر قبل از دست یافتن بر محارب او توبه کند حد ساقط می شود لیکن حقوق مردم مانند قتل و جرح و مالی که بعهده محارب است با توبه ساقط شدنی نیست.

ول تاب بعد الظفر به لم یسقط عنه و حد و لاقصاص و لا غرم (بلاخلاف و لا اشکال) و چنانچه بعد از ظفر یافتن بر محارب، محارب توبه کند حد و قصاص غرامت ساقط نمی شود.

عبارت حضرت امام در صفحه 493 جلد دوم تحریر الوسیله نیز تقریباً همین است.

اهمیت مرور این موارد فقهی و قانونی زمانی بیشتر به چشم می آید که بار دیگر یادآوری نماییم در روزهای فتنه 88 اعتماد بخشی از مردم مخدوش شد، چندین نفر کشته شدند، خساران مالی داخلی و بین المللی زیادی به کشور وارد گردید، وجهه جهانی نظام تخریب و در نتیجه دشمنان جری تر و شدت تحریم های ناعادلانه بیشتر از گذشته شد.

البته قطعا این موارد فقهی و حقوقی برای رئیس جمهور حقوقدان ما بسیار آشناست و نگارنده در این زمینه در محضر آقای رئیس جمهور تلمذ می کند اما باز هم این سوال پیش می آید که ایشان با علم بر این موارد چه شده که به فکر قیاس سران فتنه با حر افتاده اند؟!

* حر توبه کرد اما سران فتنه...

یکی از نکاتی که به وضوح در مورد سران فتنه به چشم می آید و عجیب است که چگونه از چشمان تیز بین رئیس جمهور حقوقدان ما پوشیده مانده، این است که حر بن یزید ریاحی از گناهان خود توبه کرد و امام حسین(ع) نیز توبه او را پذیرفت اما اگر آقای روحانی مصادیقی از توبه سران فتنه را سراغ دارند به اطلاع ملت ایران برسانند تا آنها نیز در جریان قرار بگیرند!

شواهد حاکی از آن است که نه تنها سران فتنه از کرده خود در سال88 پشیمان نیستند بلکه همچنان و پس از گذشت 5 سال از فتنه88 بر دروغ رسوا شده خود اصرار دارند. این اصرار را می توان در گفت‌وگوها و صفحات اجتماعی فرزندان میرحسین موسوی و مهدی کروبی و سخنان سخنگویان آنها به وضوح مشاهده کرد.

حال چه شده که با این وضعیت حسن روحانی ماجرای توبه حرابن ریاحی را به اصرار بر گناه سران فتنه مقایسه می کند؟!

* چند توصیه دلسوزانه به رئیس جمهوری که حقوقدان است نه سرهنگ!

اینکه مردم به یک فرد حقوقدان رای داده اند جای بسی خوشحالی و امیدواری است، اما حقوقدانی زمانی به کار رئیس جمهور می آید که ایشان از علم خود استفاده کنند؛ ورنه هر فردی در کوچه و بازار نیز می تواند بدون توجه به ماده و تبصره های قانونی همه وقایع تاریخی را از ظن خود با یکدیگر قیاس کند و به نتایج دلخواه نیز دست یابد.

از سوی دیگر، در روزهایی که ملت ایران علی رغم اصرار دولت بر خروج از رکود اقتصادی، همچنان تحت سخت ترین فشارهای اقتصادی به سر می برند، از آقای رئیس جمهور و تیم همراهش این انتظار می رود که به جای پرداختن به مسایل حاشیه ای و بر هم زدن جو آرام جامعه (که به اذعان رئیس جمهور پس از جلوس ایشان بر کرسی پاستور بر کشور حکمفرما شده است) به فکر طرح راه حل های اساسی و بنیادین اقتصادی برای بهبود وضع معیشتی مردم باشند.

اما در انتهای این مقال یک سوال بی پاسخ برای نگارنده باقی مانده و آن این که اظهارات رئیس جمهور در محافل عمومی متاثر از چه برنامه هایی است. اینکه ایشان همزمان با هجمه رسانه های بیگانه و ربط دادن ماجرای اسیدپاشی در اصفهان به امر به معروف و نهر از منکر، در جمع مردم زنجان به بررسی زوایای این فریضه الهی می پردازند چه ذهنتی برای مردم عام ایجاد می کند؟ یا اینکه ایشان در اولین سفر استانی پس از نامه تهدید آمیز یک نماینده مجلس و تمرکز اصلاح طلبان بر روی سران فتنه، به یکباره ماجرای «توبه حر» را به میان می کشند؛ چه معنایی دارد؟ کسی می تواند مدعی شود که همه این تقارن‌های زمانی و مکانی و فکری کاملا اتفاقی و بدون برنامه ریزی قبلی است؟! امیدواریم اینگونه باشد و تنها «ابر و باد و مه و خورشید و فلک» دست به دست هم داده اند تا بر طبل «تطهیر سران فتنه» کوبیده شود و لاغیر!